[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Andronikiem, namiestnikiem królewskim i wspólnie postanowili Oniasza zgladzic
Ten, w ucieczce przed Menelausem, skryl sie w swiatyni Apollina w Dafne, pod
Antiochia, a wywabiony z ukrycia, poniósl smierc. Byla to nowa zbrodnia
Menelausa, przydana do dawnych, która wywolala oburzenie nawet wsród Creków
Syryjskich.
Pragnac utrzymac sie w laskach królewskich, zlozyl Menelaus Antiochowi bogate
dary. W tym celu, polecil swemu bratu Lizymachowi wykrasc i doreczyc sobie
wiecej jeszcze drogocennych wotów ze swiatyni. Nie ukrylo sie to zlupienie
przybytku i kiedy wiesc o nim, ze wskazaniem sprawcy rozeszla sie, powstaly w
Jerozolimie rozruchy. Nawet lud zamiejski tlumnie naplynal do Jerozolimy i
lacznie z mieszkancami stolicy zagrozil smiercia swietokradcy. Wówczas Lizymach
uzbroil swoich stronników i postawil na ich czele Awrana, ozywionego temi co i
on dazeniami, lecz ten zostal zamordowany w poblizu skarbca swiatyni.
Po tym zajsciu, król kazal zlozyc w Tyrze posiedzenie sadowe dla wysluchania
powództwa i obrony. Niewyczerpany w fortelach arcykaplan Menelaus zjednal sobie
Greka Ptolemeusza, doradce królewskiego.
Ten przewazyl szale sprawiedliwosci na korzysc winnego, mimo ze trzej czlonkowie
rady, delegowani w tej sprawie przez naród, dowodnie wykazali wine Lizymacha i
jego brata Menelausa. Antioch orzekl niewinnosc swietokradcy, natomiast trzech
jerozolimskich wyslanców, skazal na smierc.
W ten sposób Menelaus utrzymal sie nadal przy wladzy nad ludem. który go
nienawidzil. Aby nie pasc ofiara nienawisci, knul nowe machinacje i zbrodnie. Z
jednej strony oskarzal przed królem swych wrogów, ze sprzyjaja dworowi
egipskiemu i przesladuja go, jedynie za to, ze sie sprzeciwia ich dazeniom, oraz
przekonywal króla, ze prawa Mojzeszowe skierowane sa ku wzbudzeniu nienawisci do
innych narodów. Poniewaz Antioch dazyl wówczas do podboju Egiptu, dawal posluch
tym oskarzeniom i patrzyl na judejczyków okiem nieufnym. Nie bylo bowiem dla
niego rze-cza obojetna miec wroga na tylach podczas zamierzonej niebezpiecznej
wyprawy do Egiptu.
Korzystajac z tego, ze Rzymianie byli bardzo powaznie zaangazowani w wojnie z
Perseuszem, królem Macedonii, Antioch wszedl w granice Egiptu i posuwal sie w
glab kraju. Wówczas obaj regenci egipscy z mlodocianym królem Filometorem,
uciekli. Zawladnawszy calym pólnocnym Egiptem, ruszyl Antioch na Aleksandrie,
ale mieszkancy jej z takim za-palem bronili stolicy, ze Antioch straciwszy
nadzieje zdobycia jej, wszedl w uklady z Filometorem, przywrócil mu wladze
królewska i zawarl z nim traktat.
Naraz rozeszla sie falszywa pogloska, ze król Antioch polegl. Natychmiast
podazyl zlozony z urzedu arcykaplan Jezua na czele oddzialu zbrojnego pod
Jerozolime. Menelaus kazal jednak bramy miasta zatarasowac i przygotowal sie do
obrony. Wybuchla tedy formalna wojna miedzy Zydami spowodowana ambicja dwóch
ludzi, laknacych godnosci arcykaplanskiej, jako srodka do wladzy.
Wobec slabej obrony murów udalo sie Jezuemu wkrótce wtargnac do miasta a
Menelaus schronil sie w zamku Akry.
Skoro Antioch dowiedzial sie o zaburzeniach zydowskich, zaplonal gniewem przeciw
ludowi judzkiemu, najechal znienacka Jerozolime, wtargnal do swiatyni i polecil
zabrac z niej wszelkie kosztownosci, zloty oltarz, swieczniki, siedmio i
dziewiecio ramienne, które byly ze szczerego zlota, stól pokladny, tez ze zlota,
wszystkie zlote naczynia i skarb swiatyniowy, i wszystko, co w niej jeszcze
zostalo, a inspiratorem tej profanacji byl arcy-kaplan Menelaus. Nastepnie kazal
Antioch zburzyc Jerozolime. Jedynie swiatynie zachowano, Antioch bowiem chcial,
aby stala w calosci, zgola inne przeznaczajac jej cele. Do zlupienia nic juz w
swiatyni nie bylo. Tylko hellenisci, zolnierze syryjscy i cudzoziemcy snuli sie
po jej krózgankach i placach opuszczonych przez kaplanów, pozbawionych dochodów.
Z kolei sam Menelaus, sprawca tych wszystkich okropnosci, wpadl na nowy pomysl,
uznal, ze nalezy zniesc Zakon i wiare w niego i zmusic jej wyznawców do
przyjecia wierzen greckich.
Rozgniewany na Zydów, skorzystal Antioch z tej rady arcykaplana i z wlasciwa
sobie energia kazal wprowadzac ja w zycie. Ludnosc judzka miala sie
zhellenizowac i stanac przy nim wiernie, lub tez, gdyby sie jego rozkazom
sprzeciwila, ulec zagladzie. W zwiazku z tym wydal król rozkaz obwieszczony
przez gonców po wszystkich miastach Judei, aby Judejczycy tylko greckim bogom
czynili ofiary. W tym celu mialy byc wszedzie wznoszone posagi i oltarze
poganskie. Antioch nakazal Judejczykom skladac w ofierze nieczyste zwierzeta,
zwlaszcza swinie. A tez obrzad obrzezania i wstrzymywanie sie bezcelowe od
wzbronionych pokarmów, jak równiez zwyczaje religijne, nakazujace swiecenie
soboty i dni uroczystych, zakazane zostaly pod surowa kara. Wykonanie tego
rozporzadzenia po-wierzono specjalnym urzednikom, którzy smiercia karali
przekroczenie edyktu Antiocha.
Wprowadzanie reform poczeto od swiatyni w Jerozolimie. Król poslal umyslnie
znakomitego meza z Antiochii, aby swiatynie zydowska poswiecil Zeusowi. Na
oltarzu, stojacym na dziedzincu, zabito swinie, krwia jej pokropiono oltarz,
mieso uwarzono, a polewka oblano karty Zakonu. Te swinie uwarzona musieli jesc
arcykaplan Menelaus i hellenisci zydowscy.
Z powyzszego widzimy, jakimi arcykaplanami mogli poszczycic sie Zydzi, których
przywódcy nie cofali sie ( dla widoków osobistych korzysci i osiagniecia wladzy
( przed morderstwami, ograbieniem swiatyni i naprowadzaniem wrogów na wlasny
kraj i naród, oraz walkami bratobójczymi.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]